مجمع خیرین مدرسه ساز استان قزوین

کلهر: موزۀ فرهنگ و آموزش استان قزوین، کامل ترین موزۀ تاریخ آموزش در ایران

سایت مجمع خیرین مدرسه ساز استان قزوین، در بازدید از موزه-مدرسۀ دیانت، به گفت و گو با محمد کلهری، سرپرست این موزه پرداخت. در این گزارش به تاریخچۀ این موزه و صحبت های سرپرست آن پرداخته ایم.

0
«موزۀ فرهنگ و آموزش دیانت» با همت ابراهیم صفاری و سرپرستی کنونی محمد کلهر، زیر نظر ادارۀ مشارکت­‌های مردمی ادارۀ آموزش و پرورش استان قزوین و در خیابان کوروش (شهید انصاری) قزوین واقع شده است که محل مناسبی برای علاقه­‌مندان به تاریخ فرهنگ، آموزش و مدارس نوین در استان است. این موزه در خانه­‌ای با قدمت حدود ۱۸۰ ساله، از سال­‌های۱۳۰۵ تا ۱۳۵۷، به مدرسه تغییر کاربری یافته بود و با نام «مدرسۀ دیانت» شناخته می­‌شد. پس از آن، چند سالی به عنوان کودکستان مورد استفاده بود تا اینکه در دهۀ ۱۳۷۰ به علت فرسودگی، توسط میراث فرهنگی بازسازی و مرمت شد. این بازسازی تا دهۀ ۹۰ به طول انجامید و پس از آن تبدیل به موزۀ فرهنگ و آموزش شد. به سبب اهمیت شناخت تاریخ و فرهنگ آموزش، برای ساخت و بهسازی مدارس، از این موزه (مدرسۀ سابق) گزارشی تهیه کرده ایم.

 

این موزه آرشیوی غنی است که توسط آقای ابراهیم صفاری، معلم بازنشسته و نویسندۀ قزوینی، با پیگیری شخصی او، از روستا­ها و شهرستان­‌های مختلف استان قزوین جمع­‌آوری شده است. از جمله کتاب­‌های ایشان مجموعۀ ۴ جلدی و غنی «تاریخچۀ فرهنگ و مدارس سرزمین قزوین» است که در بخش تاریخچۀ مدارس در همین سایت هم به آن پرداخته­‌ایم. این موزه شامل عکس­‌های متعدد از مدارس قدیمی در استان قزوین، عکس ­های جشنواره ­های تقدیر از فرهنگیان استان، کاپ­ های قهرمانی مسابقات گوناگون، مجموعه­‌های اهدایی افراد (ورزشکاران، پیشکسوتان فرهنگی، علاقه­‌مندان و فرهنگ­‌دوستان قزوین)، لوازم کمک آموزشی در رشته­‌های مختلف شیمی، فیزیک، هنر و…، کتاب­‌های آموزشی دوران گذشته، نقشه­‌ها و کره­‌های جغرافیایی، لوازم مربوط به تایپ و رسانه­‌های دیداری و شنیداری است.
اتاق­ های مختلف این خانۀ تاریخی هریک به یکی از رشته­‌های آموزشی و وسایل مربوطه تعلق دارد و زیرزمین خانه هم دارای اشیا و چیدمانی است که دیدنش خالی از لطف نیست. همچنین فضای بیرونی و حیاط خانه محیط دلنشین و آرامی است که به­‌عنوان یک اثر معماری و تاریخی، برای علاقه­‌مندان محیط مناسبی را داراست. بازدید از این موزه می­‌تواند به فعالین در حوزۀ مدرسه سازی و اهالی فرهنگ و آموزش، شناخت و آگاهی دقیقی از روند تأسیس مدارس و شیوه­‌های آموزشی در تاریخ معاصر بدهد.

 

سایت مجمع خیرین مدرسه ساز استان قزوین روز سه‌شنبه ۲۵ مهرماه ۱۴۰۲، از این موزه بازدید به عمل آورد. در بازدید از این موزه، با مدیریت موزه گفت و گویی داشتیم که خواندنش خالی از لطف نیست. آقای محمد کلهر از فرهنگیان استان قزوین است که اکنون بیش از ۳ سال است که به­ عنوان مدیریت و سرپرستی موزه مشغول به فعالیت است. ایشان در گفت و گو با سایت، به تاریخچۀ موزه-مدرسۀ دیانت اشاره کرده و از چالش­ ها و شرایط نگهداری موزه گفته است. در زیر صحبت­‌های ایشان را می­‌خوانیم.

 

لطفاً از تاریخچه تاسیس این موزه بفرمایید. 
-این ساختمان در ابتدا خانۀ مسکونی مربوط به زمان قاجار بوده است و حدود ۱۸۰-۱۹۰ سال قدمت دارد. خانه برای شخصی به نام حاج فتحعلی بوده است که به فرزندانشان رسیده بود و چند برادر در اینجا زندگی می­‌کردند. حدود سال ۱۳۰۵ شهرداری این مکان را از این افراد اجاره کرد، به هدف اینکه مدرسه شود. این خانه تبدیل می­‌شود به مدرسۀ دیانت و در سال ۱۳۱۳ شهرداری این خانه را می­‌خرد؛ سپس چون شهرداری می­‌بایست ۵ درصد بودجه­‌اش را به آموزش و پرورش می­‌داد، این مکان را به آموزش و پرورش اهدا کرد و این مکان الان متعلق به آموزش و پرورش است. اینجا تا سال ۱۳۵۷ مدرسه بود، سپس تا سال ۱۳۶۵ مهدکودک بود و سپس حالت تخریب گرفت و رها شده بود تا سال ۱۳۷۰. از آن زمان تا ۱۳۹۱ بازسازی آن توسط ادارۀ میراث فرهنگی طول کشید و بعد موزه شد تا به امروز.
لطفا درباره جمع‌آوری آرشیو این مجموعه توضیح بفرمایید.
-هر آنچه اینجا می­ بینید، آقای صفاری زحمت کشیده و از مدارس قدیمی استان جمع آوری کرده است. برای مثال وسایل آزمایشگاهی، شیمی، فیزیک، صندلی­‌ها و…، همه را تک به تک خودشان در انبارها و روستاهای مختلف رفته­‌ و گشته­، جمع و جور کرده و این موزه را تشکیل داده اند. طبق گفتۀ خودشان کامل­ترین موزۀ فرهنگ و آموزش ایران است. در یکی دوتا استان دیگر برای آموزش و پرورش موزه داریم که به این میزان کامل نیست. اینجا آرشیو حدود ۷۰ سال تاریخ آموزش استان قزوین است، از معلمان و دانش­‌آموزان، شیوۀ پوشش و… در عکس­‌ها هست. علاوه­‌بر اینها هم وسایلی است که جمع­‌آوری کرده­‌اند.
آقای ابراهیم صفاری معلم بازنشستۀ ادبیات و با حدود ۷۷ سال سن هستند و به­‌جز کتاب تاریخچۀ فرهنگ و مدارس سرزمین قزوین، کتاب­‌های زیاد دیگری هم دارند. من هم فرهنگی هستم و ابلاغیۀ کاری­‌ا اینجاست. صبح­‌ها هم از ساعت ۸- ۱۲/۵ در موزه هستیم.
با توجه به تجربه‌ کاریتان، نقش خیرین مدرسه ساز را در تاریخ آموزش استان قزوین چگونه می‌بینید؟
-من فکر می‌کنم بیش از‌ نیمی از مدارس قزوین را خیرین ساخته­‌اند. من نزدیک ۱۰ سال در مدارس استثنایی کار کردم که در این زمینه، مدرسۀ بیاضیان خیرساز بود که ۱ و ۲ داشت، مدرسۀ خاتون بابایی بود و به خود مدارس هم از طریق خیرین کمک می­‌شد، چون کودکان استثنایی بودند و آموزش و پرورش هم بودجۀ خاصی نداشت، خیرین برای تهیۀ لباس و وسایل آموزشی خیلی کمک می­‌کردند. تا جایی که من می­دانم خیرین نقش بسیار خوبی در استان قزوین داشتند. مدارس قدیمی خیرساز مشکلاتی داشتند، مثلاً برخی در اسناد و ثبت اداری مشکل داشتند. برای مثال ما دنبال نقشۀ یک مدرسه خیرساز بودیم که برخی کارهایش را انجام دهیم، نه در شهرداری و نه در مجمع خیرین نقشۀ خاصی داشت. قدیم­‌ساز بود و کسی هم نمی­‌دانست وضعیت پایه ساختمان یا لوله­‌کشی آن چگونه است، الان فکر می­‌کنم بهتر شده باشد. یا مثال دیگر اینکه اکثر مدارس خیرساز در گذشته کف شور نداشتند و برای شست­‌وشوی طبقات مشکلات زیادی داشت که من خودم شاهد این مشکلات بودم البته مدارس تازه ساخت این مشکلات را ندارد اما فکر می­‌کنم در گذشته مشارکت خیرین بیشتر بود.
وضعیت بازدید از موزه و استقبال از آن چگونه است؟
-درباره بازدید موزه، از ۲۵ اسفند از ۸ صبح تا ۸ شب هستیم و تا اواخر عید موزه بسیار شلوغ است چون برخی از بلاگرهای قزوینی آن را تبلیغ می­‌کنند. بعد از آن تابستان خلوت است و در ایام مدرسه هفته­‌ای دو یا سه بار بازدید دانش­‌آموزی یا دانشجویی داریم. بازدید کنندگان قزوینی شاید در روز یکی-دو نفر بیایند اما هر کسی از موزه بازدید انجام می‌دهد، خیلی استقبال می­‌کند و خوشش می­‌آید. عکس­‌ها، وسایل و نیمکت­‌های زیر زمین خیلی به مذاقشان خوش می­‌آید.
اگر صحبت پایانی درباره موزه فرهنگ و آموزش دارید، بفرمایید.
-برای این موزه آموزش و پرورش اندکی نظارت دارد ولی درکل می­‌شود گفت به حال خود رها شده است. ۲ سال پیش من با پیگیری خودم پروانۀ اینجا را گرفتم و اصلا در سازمان گردشگری کشور ثبت نشده بود. کارهای اداری و ثبت را انجام دادم و قرار بود به ما بودجه دهند که هنوز چیزی به ما داده نشده است. اینجا درآمد آنچنانی ندارد، مثلاً در سال شاید ۱-۲ میلیون درآمد داشته باشیم. باید پول آب و برق و گاز بدهیم، اگر وسیله­‌ای خراب شود یا ساختمان مشکلی داشته باشد، پول ما کفاف نمی­‌دهد. آموزش و پرورش که بودجه­‌ای تعلق نمی­‌دهد و میراث فرهنگی هم طی ۳-۴ سالی که من اینجا هستم، هیچگونه هزینه­‌ای نداده است. اوایلی که به اینجا آمدم خیلی همه چیز کثیف بود حتی کپسول­‌های آتش ­نشانی هم چندسال بود که شارژ نشده بود، من حدود ۳-۴ میلیون از شخص خودم هزینه کردم و آن را نگرفتم و یک نوعی دلسوزانه مانده­‌ام. ابتدا قرار بود من مدیر اینجا باشم و کارمندی هم بفرستند ولی الان خودم تنها هستم و همۀ کارهای موزه از مدیریت تا نظافت و… را خودم انجام می­‌دهم و حقوق کارمندی­­‌ام را هم دارم. این موزه زیر نظر ادارۀ مشارکت­‌های مردمی آموزش و پرورش است که مسئول آن هم آقای ابراهیم­‌زاده است، ایشان تلاش می­‌کند بودجه­‌ای برایمان در نظر بگیرند ولی چون موزه در چارت سازمانی تعریف شده نیست، بودجه­‌ای هم تعلق نمی­‌گیرد. فعلاً تلاش­‌هایشان برای دریافت بودجه نتیجه نگرفته است.

.

آدرس موزۀ فرهنگ و آموزش قزوین: قزوین، بازارقزوین، خیابان کوروش (شهید انصاری)، خیابان توسلی، موزۀ فرهنگ و آموزش، مدرسۀ دیانت قزوین

ارسال یک پاسخ

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.