مصاحبه با محمدتقی جلالیان،عضو مجمع خیرین و خیر مدرسه ساز در استان قزوین

ما در دورۀ مدیریت آقای حیدری و جوانبخت در ادارۀ کل نوسازی مدارس مدرسه ­‌ای را ساختیم. مختصراً زمانی که پدرمان فوت کرد، به وصیت ایشان، ثلث اموالشان برای این امر بود و من چون وصی پدرم بودم، این کار را برعهده گرفتم. پدرم وصیت کرده بودند که حتماً در منطقۀ محروم باشد و ما هم به پیشنهاد آقای حیدری در روستای مهدی­‌آباد بزرگ ساختیم. مدرسه ۶ کلاسه، در دو طبقه است و آن موقع ۶۰۰ میلیون هزینه شد که مقداری را ما پرداخت کردیم و مقداری را هم نوسازی پرداخت کرد. مدرسه زیبا و خوبی شده است.

مدرسه دبیرستان پسرانه است که در دو شیفت، یک شیفت به نام پدرم، مرحوم علی جلالیان و شیفت دیگر به نام مادرم، مرحوم بتول صابونچی است.

از همان زمان که مدرسه را ساختیم، آقای حیدری از من خواستند که در مجمع باشم و از همان زمان هم عضو مجمع هستم. اینکه تا چه حد مثمر ثمر بودم را نمی‌دانم ولی تلاش کردم اگر کاری از دستم برمی­‌آید انجام دهم.

من یک عضو بودم، در رای‌گیری ها شرکت داشتم. اخیراً هم حدود ۱۰ ماه پیش با یک خیر رایزنی و صحبت داشتم که قرار شد حدود ۲۰-۳۰ میلیارد برای ساخت مدرسه مشارکت کنند که به دلیل برخی روندهای‌ ادارۀ آموزش و پرورش هنوز انجام نشده است.

خودم هم در واریز مبالغ نقدی به صندوق مجمع فعالیت داشتم. به دفعات مبالغی را واریز کردم که الان مبلغ دقیق آن در خاطرم نیست ولی سعی کردم مجمع را تقویت کنم. علاوه بر مدرسه سازی در حد توانم کمک­‌های نقدی هم داشتم.

محل استقرار مجمع محل مناسبی نیست. تمام تلاش ما این است که محل مجمع را به محل روشن و مناسبی در معرض دید انتقال دهیم و یک دفتر جدید و مناسب بنا کنیم.