رئیس مجمع خیرین استان قزوین و شهرستان تاکستان: لزوم شفاف سازی مشکلات مدارس و نیازهای مدرسه سازی در رسانه ها

حاج مسعود رحمانی از خیرین استان قزوین و رئیس کنونی مجمع مرکزی استان قزوین و نیز رئیس مجمع شهرستان تاکستان است. در دهه های اخیر، کار مدرسه سازی یک امر نهادینه در خانوادۀ ایشان است. در این گفت و گو از تجارب شخصی ایشان در بحث مدرسه سازی و نیز تجارب فعالیت های ایشان در مجمع شهرستان و استان پرسیده ایم. ایشان در ادامه، دربارۀ برخی پروژه های انجام شده در سال های اخیر، در استان و اهمیت ترویج مدرسه سازی صحبت کردند. در زیر این گفت و گوی کوتاه با ایشان را می خوانیم.

لطفاً از تجارب شخصی  و ورود به عرصۀ مدرسه­ سازی بفرمایید.

• از قبل دورادور این تجربه را داشتیم، پدر مرحوم من از سال­ های ۶۷-۶۸ در حوزۀ مدرسه­ سازی فعال بودند و ما هم کم و زیاد کمکی که می ­توانستیم انجام می­دادیم ولی بیشترین فعالیت ما از سال ۹۴ بود که اولین مجمع شهرستان تاکستان تشکیل جلسه دادند، پدرم قول مدرسه ­ای را دادند و ما وارد ساخت و ساز مدرسه شدیم. دوسال بعد، زمان انتخابات مجمع، من جزء اعضای مجمع تاکستان شدم و از سال ۹۶ تا اکنون رئیس مجمع خیرین مدرسه ­ساز تاکستان هستم.

زمانی که داشتیم مدرسه­ا ی را که پدر ساخته بود افتتاح می­کردیم، پدرم، خدا بیامرز، گفتند: لذت این کار بالاتر از هر چیز دیگری است که فرزندان خودمان اینجا تحصیل می­ کنند. طبق فرمایش پدر ما در این مسیر آمدیم، تا سال ۱۴۰۱ که انتخابات قزوین برگزار شد، من به­عنوان رئیس مجمع خیرین استان قزوین منصوب شدم و از آن زمان هم در خدمت آموزش و پرورش و نوسازی هستیم که مشکلات و کمبودهای مدارس را برطرف کنیم. این امری که پدرم انجام دادند باعث شد من هم تا جایی­ که می­توانم، کاری برای فرزندان مملکتم انجام دهم.

لطفاً دربارۀ تجربۀ فعالیت­ ها و ساخت مدرسه قبل و بعد از تأسیس مجمع توضیح بیشتری بفرمایید.

• قبل از تأسیس مجمع متفرقه بود، مثلاً مدرسه ­ای مشکلی داشت، در حد توانمان برای تأمین نیازها، وسایل یا مصالح آن کمک می ­کردیم اما از سال ۹۴ زمانی که اولین مجمع تشکیل شد، قول دادیم مدرسه ­ای را با نام فرهنگ و فرزانگان بسازیم و به نام پدر مرحوم حاج عبدالله رحمانی کلنگ زدیم. ۳۳۰۰ متر زمین دادیم، حدود ۱ میلیارد تومان کمک مالی کردیم و با کمک دولت و آقای جوان­بخت، رئیس آن موقع نوسازی و همکارانشان در آموزش و پرورش، پس از دوسال، یعنی سال ۹۶ افتتاح شد. اولین مدرسه­ ای بود که توسط خیرین در تاکستان بنا شد و در منطقه­ای محروم، بالای کمربندی شهرستان، بود که تقریباً هیچ ­چیزی وجود نداشت و با پدر ساختیم و تحویل آموزش و پرورش دادیم.

بعد از آن یک مدرسه در حصار ضیاءآباد، از طریق برادرم مهندس سجاد رحمانی و پدر، ساخیتم. یک زمین آنجا داشتیم که مدرسۀ شش کلاسۀ ابتدایی بود و تحویل آموزش و پرورش داده شد. سپس در تاکستان، ۷۰۰۰ متر زمین، با ۱۲۰۰ متر زیربنا، یک مدرسه آغاز کردیم. این مدرسه با ۱۲ کلاس به نام مادرمان است که عمر ایشان هم وفا نکرد تا افتتاح مدرسه را ببینند و این مدرسه هنوز نیمه­ کاره است، امیدواریم که بتوانیم برای مهرماه ۱۴۰۳ تحویل بدهیم.

از سال ۱۴۰۱ هم که رئیس مجمع استان بودم، در ارتباط با ساخت مدارس، خودم و پسرم به­ شکل خانوادگی، نزدیک ۷ میلیارد تومان آسفالت مدارس را رایگان انجام دادیم، چه آسفالت و چه اجرت حمل و پخش آن را. تعهد داده­ایم، اگر زمینش را  تا آخر مهرماه امسال به ما تحویل دهند، یک مدرسۀ سمپاد با ۳ یا ۶ کلاس، آبان یا آذر به آموزش و پرورش تحویل دهیم که تاکستان از نظر مدرسۀ سمپاد (استعدادهای درخشان) هم تأمین شده باشد.

با توجه به تجربۀ مدرسه­سازی، مواجهۀ اطرافیان و افراد جامعه با این موضوع چگونه بود؟

• در خانواده چون پدر و مادرم در این مسیر بودند، همۀ آنها و خواهر و برادرانم با این موضوع انس گرفتیم و مشکلی با این موضوع نداریم. در جامعه هم اکثریت بالای جامعه که دلسوز هستند و من می­ شناسم، بنابر اعتمادی که به ما دارند اموال خود را با خاطر جمع به ما می­ سپارند و می­ گویند که شما و همکارانتان از این پول در جایی که واقعاً شایسته است استفاده می­ کنید و برخوردشان خوب است. در بسیاری از موارد، من مثال خود و خانواده­ و یا خیرین بزرگ قزوین را می­زنم و برخورد خوبی وجود دارد و به­ نظرشان کار خداپسندانه است. شاید یکی-دو مورد منتقد هستند که دولت باید این کارها را انچام دهد ولی صحبت ما این است که در سراسر دنیا خیر بودن، در زمینه­های مختلف مثل سلامت، آموزش، زندانیان و… رایج است و ارتباطی با دولت­ های ما ندارد.

مدارسی داریم که مدیر باید از دانش آموزان خواهش کند تا به خانه بروند و دانش آموزان یک ساعت زودتر به مدرسه می آیند که از فضا استفاده کنند. همۀ مدارس ما باید طوری باشد که از دانش آموز خواهش کنیم که به خانه بروند نه اینکه با اجبار به مدرسه بیایند.

مسعود رحمانی رئیس مجمع خیرین استان قزوین

با توجه به تجربۀ حضورتان در مجمع شهرستان تاکستان و استان قزوین، چه تفاوت­هایی در این دو مجمع وجود دارد و یا با چه چالش­هایی در این مسیر روبه­ رو هستید؟

• در مجمع شهرستان، ما دو نفر از همکاران ما حاج منصور و خانم آقاجانی مرحوم شدند و به جایشان افراد دیگری آمدند، الان یک گروه هفت نفره­ایم ولی گویی یک­ نفریم چون انسجام و همکاری بسیار زیادی داریم. البته رئیس کنونی آموزش و پرورش هم همکاری دارند ولی خب ما هفت نفر دولتی نیستیم، نهاد مردمی است.

دربارۀ مجمع استان هم چندان جالب نیست که من بگویم و بهتر است سایر همکاران توضیح دهند ولی از موقعی که از سال گذشته آمدم،  می­توانم بگویم ۷۰ درصد از زمان افتتاح مجمع در سال ۱۳۷۷،  تفاوت ایجاد شده است و با همکاران عزیز در قزوین هم تعامل کامل داریم. من بازدید میدانی می ­روم، فقط در مرکز استان قرار نمی­گیرم و شهرستان­های آبیک، بوئین­زهرا، آوج، الموت شرقی و غربی، تاکستان، اقبالیه، قزوین و کوهین را میدانی بازدید کرده ­ایم و شاید بیشتر از آنچه وظیفۀ ما بوده است، انجام دادیم. با این حال استان یک بخش فراگیرتری است و کمک­ ها و توجهاتی که لازم است در بعضی موارد انجام نمی ­شود. مسئولین در بحث مدرسه­سازی، در برخی موارد واقعاً کوتاهی کرده­ اند. مسئولین قبلی که خودشان می­ دانند با خدای خودشان ولی امروزه که دست ماست باید کاری کنیم که افراد بعد از ما به حال ما نخندد و حداقل بگوید کاری انجام داده ­اند.

درخواستی که از مسئولین استانی دارم این است که حمایت بیشتری از مجمع خیرین مدرسه­ ساز بکنند. هرکسی در این مملکت هست از همین مدارس بالا رفته است و به هرکجا رسیده باشد، خوب یا بد، حتماً پشت میز مدرسه نشسته است و باید کاری کنیم که بهترین باشد. مدارسی داریم که مدیر باید از دانش آموزان خواهش کند تا به خانه بروند و دانش ­آموزان یک ساعت زودتر به مدرسه می­آیند که از فضا استفاده کنند. همۀ مدارس ما باید طوری باشد که از دانش­آموز خواهش کنیم که به خانه بروند نه اینکه با اجبار به مدرسه بیایند. انشاالله که دست در دست هم بتوانیم یک محیط خوب، پر از آرامش و دلپسند برای فرزندانمان ایجاد کنیم تا موفق باشند و مدیران لایقی برای آیندۀ ایران باشند.

به­ نظر شما چگونه می­توان دسترسی به اطلاعات و نیازهای مناطق مختلف و یا ترویج مدرسه­ سازی را بیشتر کرد؟

• ما هم فضای مجازی را داریم هم صدا و سیما. همین ماه گذشته، ۵ خرداد یک برنامه­ ای داشتیم در صدا و سیما که بعد از آن چند نفر زنگ زدند و گفتند: اطلاع و یا اطلاع کافی از مجمع نداشتیم. اگر بتوانیم از طریق این ابزارها به گوش مردم برسانیم، قول می­دهم خیلی بهتر از ما هم عمل می­کنند. مشکل ما رسانه­ای است و باید مسائل را به گوش مردم برسانیم، به­خصوص بسیاری از فرهنگیان مشکلات را می­دانند و باید آن را بیان کرد. مشکلات خواه ناخواه وجود دارد و نمی­ شود پنهان کرد، برخی می­گویند: مشکلات را نگویید. خب چرا؟ مدرسه­ای که مشکل دارد باید گفته شود؛ شاید من یا هرکس دیگری تشخیص دهد یا وظیفۀ خود بداند که رسیدگی کند. اگر مدرسه خوب بشود، دانش ­آموزان خوبی پیدا می ­کند و مسئولان خوبی می­شوند.

در تاکستان ما چندبار نوشتیم، کارهایی انجام دادیم، روابط عمومی داریم و در فضای مجازی کار می­ کنیم. مرکز استان هم باید بیشتر از اینها کار شود، حتی با بنر در سطح شهر معرفی کنیم. مردم ما مردم خوبی هستند و هر کجا کمک خواستیم نه نگفتند و در این دوره و زمانه بهترین مردم را داریم.

در این یکسال ما بسیار تلاش کردیم. من قول داده بودم در این دوسال به مردم شریف قزوین نشان دهم که مجمع کجاست و چگونه است. الان هم هر سوال و هر موردی بود من در خدمت مردم هستم. روابط عمومی هم در شرف تأسیس است که هر سوال و شبهه ­ای در خصوص مالی یا شرعی باشد، ما در خدمت مردم هستیم چون هیچ چیز پنهانی نداریم، علاقه داریم مردم دقیقاً بدانند که ما با پول ­هایشان چه ­کار می ­کنیم. همۀ خیرینی که پول را در اختیار ما قرار می­ دهند، هر زمان که بخواهند من و همکاران هستیم تا دربارۀ چگونگی هزینه­ ها، حساب­ ها و فعالیت­ ها توضیح دهیم. بسیاری کارهای بزرگی انجام دادیم که رسانه ­ای نشده است که انشاالله بعد از این انجام شود.