عکس از جواد طاهرخانی
عضو مجمع خیرین مدرسه‌ساز تاکستان: ایجاد فضای مناسب و استاندارد، شرط اساسی آموزش و یادگیری
منیره فرخیان، عضو مجمع خیرین مدرسه ساز تاکستان، در گفت‌وگو با سایت مجمع استان قزوین، به جایگاه فرهنگیان در مشارکت در امر مدرسه‌سازی اشاره کرد. او با تأکید بر اهمیت اعتماد و امنیت خاطر نسبت به مجمع خیرین مدرسه‌ساز، فضای مناسب، استاندارد و امن را لازمۀ آموزش با کیفیت دانست.
سرکار خانم منیرۀ فرخیان از فرهنگیان بازنشسته و از بانوان فعال در حوزۀ مدرسه‌سازی است. ایشان از روزهای آغازین تشکیل مجمع خیرین مدرسه‌ساز شهرستان تاکستان، در امر مدرسه‌سازی مشارکت داشتهاند و از سال ۱۳۹۸ به عضویت مجمع خیرین درآمده‌اند. حضور و مشارکت قابل توجه بانوان در مجمع این شهرستان، دستمایۀ گفتوگوی سایت مجمع خیرین استان قزوین با خانم فرخیان بوده است. در زیر گفت‌وگو با ایشان را می‌خوانیم.
لطفاً از تجربۀ آغاز به کار و حضورتان در مجمع خیرین تاکستان بفرمایید.
اولین جشنواره خیرین تاکستان از سال ۱۳۹۴ بود، توسط مرحوم خانم آقاجانیان دعوت شدیم و شرکت کردیم چون دربارۀ مدرسه بود و ما هم فرهنگی بودیم، بالطبع استقبال کردیم. من به‌طور مادام العمر مبلغی از حقوقم کم میشد و عضو مشارکت‌کننده بودم و از ابتدا حضور داشتم. از سال ۹۶ عضو علی‌البدل مجمع خیرین شهرستان تاکستان شدم و از سال ۹۸، پس از فوت حاج منصور رحمانی در اثر بیماری کرونا، من عضو اصلی مجمع شدم. البته پیش از آن هم، به‌خاطر دوستی و علاقه‌ای که داشتم، در جلسات شرکت میکردم و صرفاً شنونده بودم. این دوره هم در انتخابات رأی اول بودم و عضو اصلی شدم. در واقع از سال ۱۳۹۴ که مجمع در حال شکل‌گبری بود، عضو مجمع بودم ولی طی دو دوره انتخابات حضور داشتم.
من و خانم محلاتی و خانم زینت رحمانی که اخیراً آمدند، قبلاً هم با خانم آقاجانیان هم که مرحوم شدند، همکاران خانم هستیم. باقی همکاران و اعضای مجمع آقایان هستند که کنارهم فعالیت می‌کنیم. خود اعضا و خانواده‌هایشان از خیرین مدرسه‌ساز هستند و مدارس مختلفی را ساخته یا زمین‌هایی اهدا کرده‌اند.
مشارکت در مجمع خیرین تاکستان چگونه است؟
در آغاز برخی خیرین زمین و کمک‌های مالی اهدا کردند و از آن جایی که محیط مربوط فرهنگی و آموزشی است، همراه مرحوم خانم آقاجانیان که از پایه‌گذاران بودند، از همکاران دعوت کردیم و درخواست کردیم که حامی این روند باشیم. حدود ۴۰-۵۰ نفر را از میان دوستانمان جذب کردیم و الان حدود ۱۲۰ نفر فرهنگیان بازنشسته هستند که به‌شکل مادام‌العمر از حقوقشان مبالغی (از ۲۰-۲۰۰هزارتومان) کسر می‌شود و حدود ۴۰-۵۰ نفر هم فرهنگیان شاغل هستند. ما به‌طور ماهانه، ۲ بار جلسه داریم و اگر جشنواره یا برنامه‌ای هم باشد، به سبب فضای همکاری و صمیمیت جمع می‌شویم و برنامه‌ریزی و همکاری می‌کنیم یا اگر فردی مراجعه کند و ارباب رجوع داشته باشیم، سعی می‌کنیم حضور داشته باشیم و ارتباط صمیمانه‌ای برقرار کنیم چون برخورد خوب در جذب خیرین موثر است. امور مالی هم با کمک و حمایت رئیس و اعضای مجمع رتق و فتق می‌شود، هم افراد را جذب می‌کنند و هم خودشان کمک های زیادی می‌کنند.
در مجموع می‌توان گفت بیشترین گروهی که استقبال می‌کنند، فرهنگیان هستند، اگرچه سایر گروه‌ها در جشنواره‌ها دعوت می‌شوند از اداره‌های مختلف و حتی پزشکان و… شرکت می‌کنند ولی غالباً فرهنگیان بازنشسته استقبال می‌کنند.
علت مشارکت بیشتر فرهنگیان شاغل و بازنشسته را در چه می‌دانید؟
من علت آن را بیشتر در تربیت نسل گذشته نسبت به خودمان می‌دانم. فرهنگیان دهۀ ۳۰، ۴۰ و ۵۰ از بین همکارانی که هستند، تربیت‌های خاصی داشتیم و ارزش‌های خاصی را دنبال می‌کردیم. بیشتر به دنبال وجه معنوی و اخلاقی بودیم. الان برای برخی شغلشان آخرین ارزششان است اما برای ما اولین ارزش بود. این نظر شخصی من است و شاید اشتباه کنم ولی دربارۀ خودم مطمئن هستم. من در ۳۰ سال معلمی همۀ زندگی ام
یکی از پیش‌زمینه‌های آموزش و یادگیری فضای مناسب، با آرامش‌خاطر و درخور دانش‌آموز است؛ به‌ویژه برای مقطع ابتدایی که نخستین مقطع است و بچه‌ها تازه از خانواده جدا شده‌اند تا اولین تجربۀ حضور در اجتماع را داشته باشند باید امنیت روانی و جانی داشته باشند.
را وقف کارم کرده‌ام. الان هم دارم بازنشسته می‌شوم، همچنان دوست دارم هرکاری از دستم برمی‌آید انجام دهم. بُعد مسائل اوخروی را هم چندان در نظر نمی‌گیرم، همین امروز، در این دنیا اگر دانش‌آموزی در کلاس گرم و امن و به دور از استرس درس بخواند، ارزش بسیاری دارد.
چراکه خود ما در دوره‌ای درس می‌خواندیم که شرایط مساعدی نبود، بخاری آتش می‌گرفت و وقتمان صرف روشن کردن بخاری و نفت آوردن میشد، بخاری خاموش میشد و سردمان بود، اینگونه وقتمان هدر می‌رفت. به همین دلیل دوست دارم هر کودکی وارد فضای آموزشی می‌شود، امنیت خاطری داشته باشد و فضای آرامی در مکان آموزشی داشته باشد، این اولین بُعدش است. باید یک سرویس بهداشتی تمیز داشته باشد تا بهداشت را یاد بگیرد، استرس ریختن سقف نداشته باشد، باید بدون استرس باشد تا روند آموزش خوب پیش برود. یکی از پیش‌زمینه‌های آموزش و یادگیری فضای مناسب، با آرامش‌خاطر و درخور دانش‌آموز است؛ به‌ویژه برای مقطع ابتدایی که نخستین مقطع است و بچه‌ها تازه از خانواده جدا شده‌اند تا اولین تجربۀ حضور در اجتماع را داشته باشند باید امنیت روانی و جانی داشته باشند.
نقش و حضور بانوان در این مجمع را چگونه می‌بینید؟
ما از بین همکاران بازنشسته که مشارکت می‌کنند، حدود ۲۰ نفر آقایان و ۱۰۰ نفر بانوان هستند و بیشتر آن به دلیل جنبهٔ عاطفی است و باید در نظر بگیریم آقایان سرپرست خانواد هستند و هزینۀ زندگی بر عهدۀ آنان است ولی خانم‌ها درآمدی که دارند معمولاً برای خودشان است و بخشی از آن را برای آرامش روانی یا معنوی خودشان هزینه می‌کنند. ما گروه‌های دوستی ۳۰-۴۰ نفره داریم که همگی از طریق روابط دوستی و صمیمانه جذب شده‌اند و برای مثال اگر قرار نباشد این پول‌ها برای مدرسه‌سازی هزینه شود، اکثریت آنها از مشارکت در مجمع استعفا می‌دهند.
شما علت مشارکت افراد در امر مدرسه‌سازی در تاکستان را در چه می‌دانید؟
بیشترین علت مشارکت هم به نظر من، به سبب اعتماد و امنیتی است که در جمع دارند. برای مثال ما یک گروه از خیرین داریم که هر اتفاقی می‌افتد، هزینه‌هایی که صرف می‌شود گزارش می‌دهیم. حتی برای خرید یک چایی برای مجمع هزینه نمی‌کنیم و اصلاً از پول مدرسه هزینۀ جانبی نداریم. حتی رئیس مجمع تاکستان، کمک‌های بسیاری جذب می‌کند و اگر برای مثال بنری، جشنواره‌ای یا هدیه‌ای تهیه شود هزینۀ آن از طرف خود اعضای مجمع داده می‌شود و از منبع کمک‌های مردمی نیست. به همین دلیل افراد می‌دانند که کمک‌هایی که انجام دهند، به ثمر می‌رسد.
در خود تاکستان اگر سرانگشتی هم حساب کنیم، خیلی از مدارس در حال تخریب، در مناطق محروم شهرستان بازسازی یا مجدداً ساخته شده‌اند که بسیار استاندارد و با حیاط متناسب با تعداد کلاس‌ها، سرویس‌های بهداشتی مناسب، تهویۀ خوب، نور کافی و میز و نیمکت‌های مناسب هستند. در شهرستان کوچک ما طی این ۶ سال، حتی با توجه به اینکه ۲-۳ سال همه‌گیری کرونا طول کشید، حدود ۶-۷ مدرسه ساخته شده است.
